旺扎的雨靴

一颗纯真童心，就是无价之宝如果把孩子的世界与成人的世界认真对比一下，你就会发现，这是来自两个世界的两个不同物种。

虽然大人和小孩总是生活在同一个屋檐下，说着一样的语言，想的却完全是两个不同世界的两码事。

《旺扎的雨靴》正好抓住了这个矛盾之处，然后两条线平行叙事层层递进，一条线是小男孩旺扎对雨靴的渴求，得到之后又希望在雨天穿上它，并由此与大人发生“天气纷争”；另一条线就是旺扎的父亲所代表的成人世界，他们每天勤奋劳动，关心庄稼收成，为了获得丰收，希望整个夏天无暴雨又无冰雹。

我们每个人都曾是孩子，也都有过孩童独有的“幼稚心理”。

比如我，至今还怀念儿时的那个自己，虽然那时的我挺不懂事总是和家人闹别扭，也曾缠着父母要东要西，要是欲求得不到满足就一连好几天情绪低落。

举个例子，记得当时特别喜欢《葫芦兄弟》的动画片，看着同学们拿着《葫芦兄弟》的连环画在班里炫耀，自己实在眼馋的不行，便让家人也给好歹买一本，然而父亲一向烦孩子乱要东西，他那边是没指望了，只有母亲心软，在我死皮赖脸地央求之下，她就拜托了一位叔叔在县城的书店里买了一本。

直到现在，我还清楚记得手捧新书那一刻的感觉，就跟得了什么仙丹差不多，虽然是一本盗版加胡拼乱凑的《葫芦兄弟》，里面有很多匪夷所思的情节（比如哪吒大战葫芦娃，蛇精大战恐龙），可是依然兴奋到快爆炸，晚上把书放在枕边，刚闭上眼又睁开瞅一瞅，半夜起床撒尿还得赶紧打开看一会，然后心满意足地入梦。

所以我能理解旺扎的微妙心情，还有他一系列的“反常行为”。

他把妈妈用羊皮换来的蓝色雨靴视若珍宝，晚上睡觉放在枕边然后被父亲训斥，晴天穿着雨靴去上学，在被老师责骂和同学嘲笑以后，便天天盼望着下雨，以前从不看天气预报的他甚至都改变了习惯，天天盯着《新闻联播》之后的天气预报，让家人很是费解。

当他从《西游记》中得知雷公电母这些降雨神仙之后，便和同学来到寺院里还愿，虔诚祈求天降大雨。

可是老天不明白旺扎的心情，总也不下雨，让旺扎心急如焚，而村里的老法师却要作法“挡雨”，更是让小男孩如临大敌，于是他便设计把法师“挡雨”的桃木剑给偷了出来……可以说为了光明正大地穿着雨靴上学，旺扎真是豁出去了，什么都阻挡不了他，就是天王老子也不行。

《旺扎的雨靴》里奔跑的旺扎在大人眼里，一双雨靴简直普通到不值一提，而除了会影响收成，老天下不下雨似乎也没什么特别，在男孩旺扎心中，雨靴却比什么都珍贵，雨天比什么都难得。

所以大人们不理解他，甚至觉得他很奇怪。

而这也成为整部电影戏剧冲突的逻辑起点和终点。

这种种的误会让我不禁想起《小王子》里的一句话，“星星之所以美丽，是因为它的某一颗上有一朵看不见的花。

沙漠之所以美丽，是因为它的某一个地方藏着一口井。

”这世上，真正重要的东西往往不是肉眼能看到的，也不是一眼就能看明白的，它往往隐藏在不为人知的深处，拨开层峦叠障的表象，细细感悟，才可能发现事物的本质。

这双雨靴之所以珍贵，是因为旺扎从未有过一双雨靴，只能在下雨天穿一双破烂的旧球鞋上学，湿透了脚还被同学嘲笑，他很在乎这个。

而有了雨靴后，老天却像和他作对似的天天不下雨，让这双雨靴“英雄无用武之地”了，这也就是雨天之所以难得的原因。

可是，有哪个大人会在意这些只有孩子们才在意的小细节呢？

放眼望去，孩子的世界与大人的世界总有一道看不见的墙，墙里夹杂了各种误解与伤害，而只有越过这道墙，大人才能更好地理解孩子关爱孩子。

可惜现实生活中，大人们总是活在自己的世界里，还从没有哪个大人真正走进过孩子们的世界呢。

而这也大概就是本片想要传递给观众的，也是整个故事的内核了。

从儿童片的角度看，本片无疑是成功的，越过纷繁复杂的表层关系，主创抓住了儿童独有的微妙心理，并把“在雨天穿上雨靴”的执念不断放大，甚至到了疯狂的地步，让一颗真实纯粹的童心毫发毕现。

而与本片类似的，就是另一部伊朗电影《小鞋子》，两部电影在很多方面可以比对欣赏，都是从小男孩的视角出发，慢慢窥视成长历程的人间百态，从家庭到学校再到社会，从父母到同学老师再到形形色色的人群，渐渐地，男孩的整个世界变得生动立体起来。

无论是为了给妹妹赢得一双新鞋子，还是为了让心爱的雨靴可以在雨天行走，传递的都是无比真挚的情感，展现的都是一颗纯粹圣洁的童心，穿过繁复的成人世界，在阳光雨露中闪闪发光，宛如无价的宝石。

而这颗宝石般的童心，是用肉眼难以看到的，只能用心感受，在童年生活中的小细节上慢慢体会。

正如《小王子》的那句话，“只有用心灵去看，才能看得真切。

最本质的东西，恰恰是眼睛无法看到的。

”

《小鞋子》里奔跑的孩子童心之所以珍贵，并非仅仅因为它的纯真无邪，在孩子尚未被污染的心中，总是习惯异想天开，他们可以为了一个简单到近乎愚蠢的目标，不惜一切代价去全情奔跑大胆追求，为了实现心中渴望，他们会选择努力坚持下去，无论遇到什么挫折，都会始终如一地小心呵护那份“心中所爱”。

这“心中所爱”是什么？

你可以做各种理解，可以是一双雨靴，可以是一册连环画，可以是一辆小单车，可以是一只折翼的小鸟，也可以是同学间的友谊……一颗纯真童心，就是无价之宝。

可大人们总是忽视。

童心很难得也很脆弱，长大了还会渐渐消失，所以我们没理由不尊重不爱护不珍惜它，对吧？

《旺扎的雨靴》改编自才朗东主的同名小说，讲述了一个叫旺扎的小男孩想要一双雨靴的故事，是拉华加导演的处女作，曾入围第68届柏林国际电影节新生代竞赛单元，获得第12届FIRST青年电影展最佳演员提名和最佳导演奖项。

整部电影清新动人，细节丰满，对白生活化，配乐灵动，有一处特别有感觉，看到商贩那里有卖雨靴的，旺扎跑回家，这个时候的音乐完美的展现了他的内心世界，兴奋惊喜，期望即将被满足，音乐表现的淋漓尽致。

虽然是拉华加导演的处女作，但获得最佳导演奖却是实至名归。

它是一部儿童题材的电影，但不是儿童片，所谓儿童片，就是给孩子看的电影或动画片，儿童题材的电影，《小鞋子》《瓦嘉达》等都是，它们的主角是儿童，电影里面有儿童成长的环境，所表达的内容是以儿童为载体的社会呈现。

《旺扎的雨靴》里面有父母两人之间关系的描述，虽然看似是爸爸当家，但妈妈也有自己的主意，比如没有听从丈夫的话给旺扎买了雨靴；还有父子两人关系的描述，爸爸当然是沉默的，严肃的，但不是缺席的，他的教育方式是严厉的，旺扎和爸爸之间是有距离的，他有点害怕爸爸；旺扎所在的学校，有高年级的同学会欺负他，但好像并不是很严重，旺扎也会反击，他有一个对他非常照顾的邻居小姐姐。

学校是藏语教学，但体育老师也说普通话，老师上课会讲到“长大之后做什么”的内容；如果旺扎爸爸不服从村长的管理，就会被取消“扶贫名额”……以上这些都体现了边远藏区的生活，虽然有些落后，但却是非常真实的藏区人的生活状态。

“雨靴”又不是雨靴。

而是一种象征，男孩内心的渴望，这一点和伊朗经典电影《小鞋子》如出一辙。

没有雨靴，让同学嘲笑旺扎，他也显得不自信，感觉到爸爸不重视他，妈妈也不支持他，他在学校快抬不起头了。

隔壁小姐姐看到了他对雨靴的渴望，和他换鞋穿，旺扎在河水里玩雨靴，甭提多开心了。

父母如果对儿童的要求许下诺言没有做到，那么他们在儿童的信用值会下降，信任是需要长期才能建立的，一旦破坏，需要花费更多的时间才能重建。

小时候缺失的东西一般都会在长大后补回来，我自己称它为“缺失守恒律”，比如说小时候零食没吃够长大后就会特别爱吃零食。

所以雨靴不是雨靴，是父母的关爱，是和同伴平等的象征物，是自信建立的基础……私以为现今藏区导演拍的藏语电影可以称之为“新藏语电影”，这和其他外来者拍的藏语电影有很大的区别，首先导演是土生土长的，有在地的生活经历，其次他们创作时有身份的自觉性，无意识的把本地的风土人情表达出来，这跟其他外来者创作的作品有根本的区别。

万玛才旦的《静静的嘛呢石》里小和尚在本土文化与外来文明之间感受到迷惑，这种感觉延续到导演后续的电影里面，像《寻找智美更登》和《塔洛》；松太加（有作品《太阳总在左边》《河》，新作《阿拉姜色》）和拉加华也一脉相承，各自的作品中或多或少都有类似的主题。

外来者的视角大多是好奇的，窥探的，即便有相关部分主题，也只是在表面，无法深入下去。

不过偶有例外，像王全安的《图雅的婚事》，其中倒是展现出了类似的危机感：西北的草原上，最后的牧民，牧民文明与现代文明的碰撞，日益遥远的过去即将要被现代化取代。

《旺扎的雨靴》并不是只适合小朋友看的电影，它清新脱俗，直抵心灵深处，像电影里青海农区山间的雾和风一般自然。

也为我们呈现了“新藏语电影”的新形态，让我们对“那片净化人心灵的圣地”有了不一样的了解和感受。

＃旺扎的雨靴＃👢 ＃玛妮的自我修养＃大概求而不得和求而已得都会有遗憾吧小旺扎渴望一双雨靴，当得到雨靴后把雨靴藏在枕头下实在是太有感觉了。

小时候得到了什么宝贝，也会把它藏在自己的枕头下，生怕丢了。

这是一部单纯的藏语儿童片，却又不适合小朋友去看，大概现在的小朋友太少有这种心心念念渴望得到一件东西的心情了吧，所以我们这种大朋友就去看啦片中还出现了藏语的西游记和小头儿子，很有意思

记忆中的片段看完电影，我知道我大脑里的有些片段是真实的记忆，得以求证了。

我的老家在山西，小时候我们那边会下冰雹，记忆中趴在窗户上，看到黄豆大的冰雹珠子打在玻璃上。

那会儿我家种苹果，我大伯、二伯、村里很多人家都种苹果。

记忆中有一年，我妈带着我，拎了一篮子苹果去村长家“哭诉”，我妈说，冰雹把树上苹果都打了，一个个都是黑色的点子，苹果卖弄不出去了，这样子的没人要。

所有的苹果，都烂了。

我妈哭没我忘记了，我后来想起，村里有个大炮，好像在兽医站附近的荒废院子里，不对，是在村长家附近的院子里。

下雨天要打炮，打炮了就不会下冰雹。

因为不知道这里边的科学原理，所以一直不确定这些片段是真的假的，我妈为啥收成不好要找村长。

今天我明白了，原来那是防雹打炮，村长没打炮，我家没收成了。

那会儿的我妈该是多么的无助啊，只有苹果能卖出去换钱，只有种地这一条路子。

那会儿大概是1995-1997年，我大概3-4岁。

最后苦了的，都是这些看老天爷吃饭的农民。

今年2024年春天，老家一直不下雨，我爸种玉米浇了5次水，往年只要浇3-4次。

没办法，玉米长个子的黄金期就那么一个多月，吃到水，可能长得好点。

而今年南方，广东一带一直下雨，深圳的特产荔枝收成也不好，因为下雨见不到太阳，果实结不了，要么就不是不甜，所以今年卖荔枝的周期短、又贵、又不好吃。

我妈每次打电话给我，我说深圳在下雨，她说，要是把这雨运送到咱山西就好了。

老家有个亲戚，在附近祁县的山上散养了牛，因为不下雨，山上草都不长。

牛找不到吃的，母牛没有奶水，活活饿死了十几、几十头牛。

一头牛，也要卖个上万元了吧，死了那么多头牛，得多少钱。

但是又有什么办法呢？

牛的饲料，玉米啥的太贵了，那么多牛，喂不起。

村里人，真的是苦，还是做小孩好做小孩会好一点，不用操心那么多事，无论收成好坏，家长都会紧着给孩子一口饭吃。

无论家里贫穷富有，做父母的总会辛苦自己，满足孩子的小愿望。

希望旺扎一样的小孩，可以懂事点，明白大人的苦心；又希望他们做孩子的时候，就快快乐乐的，不用成为成熟的小大人，只需要珍惜那几年的童年时光就好了。

主要为了支持藏族导演，儿童题材，讲述旺扎想要一双雨靴，得到以后又期待一场雨的降临，为此而付出的努力。

这不禁让人想到伊朗电影小鞋子，两者有很多相似的地方，但又有不同之处，藏族中的宗教因素和小孩的天真结合再一起，影片讲诉的故事并不复杂，也把这故事算合格的讲完了，可能是因为心中的期待高，所以对影片感觉还是停留在基本叙事上。

但还是推荐去看看，支持民族电影，今天可能太累了，后面结尾睡着了，下次再有机会一定要把再完整的看一边，片中的配乐不错。

这部剧就是我们的童年啊！

很有意义，童年的心愿和梦想非常简单和童真，但往往很少有人能真正做到。

我们再小的时候，常常幻想过这个那个，但每当真正让你选择的时候，你可能会犹豫不决，你明明之前非常想成为那样的人，但现在因为现实打破了你的梦想和童真。

但同时打破这些的不只只是现实，你的家人父母是更容易打破你梦想和童真的。

གཅིག ཀླད་ཀྱི་གཏམ། འཁྲབ་ཁྲིད་པ་ལྷ་དཔལ་རྒྱལ་གྱི་བརྩམས་ཆོས་གསར་བ<<གེ་སར་རྟ་རྫི>>ལ་(མིང་གནས་སྐབས་གཏན་འཁེལ་བྱས་མེད)ཉེ་སྔོན་པེ་ཅིན་གློག་བརྙན་དུས་སྟོན་གྱི་བྱ་དགའི་རྣམ་གྲངས་སུ་ཚུད་ཡོད་པའི་གཏམ་བཟང་ཐོས་རྗེས། ངས་དགེ་རྒན་བརྒྱུད་དེ་ཁོར་རྟེན་འབྲེལ་ཞུས་ཅིང་། མ་འོངས་བར་ཡང་ཁོའི་གློག་བརྙན་གྱི་མདུན་ལྗོངས་སྔར་ལས་ཡངས་པ་སོགས་ཀྱི་སྨོན་ཚིག་བསྒྲོན་པ་ཡིན། དེ་ལྟར་དགེ་རྒན་དང་ཁོ་གཉིས་ཀྱིས་ཁ་པར་ལས་གློག་བརྙན་དང་དེ་འབྲེལ་གྱིས་ལབ་གླེང་རེ་འགའ་བྱས་མཐར་འཁྲབ་ཁྲིད་པ་ཁོས“ད་ལྟ་ང་ཚོའི་བོད་ཀྱི་གློག་བརྙན་གྱི་ལམ་བུ་ཅུང་འདི་དཀའ་མོ་རེད”ཅེས་པའི་སྐད་ཆ་དེའི་ངའི་སེམས་ལ་ཚོར་བ་ཟབ་མོ་ཞིག་བཞག་སོང་། ཅིའི་ཕྱིར་དཀའ་དགོས་པ་དང་། མིག་སྔར་ཕྲད་པའི་གནད་དོན་སོགས་རེ་རེ་ནས་གླེང་བཞིན་པ་བདག་གིས་གསལ་བོ་ཐོས།བོད་མི་རིགས་དང་གློག་བརྙན་གྱི་འདུ་ཤེས སྤྱི་ཟླ་བརྒྱད་པའི་ཚེས་བདུན་ཉིན་ཏག་ཏག་གཟའ་མཇུག་ལ་འཁེལ་འདུག་པས། ང་རང་གཙོད་གྲོང་ཁྱེར་གྱི་གློག་བརྙན་ཁང་དུ་སོང་ནས《ཆུ་ལྷམ་ཆུང་ཆུང་།》ལ་བལྟས་པ་ཡིན། ཉིན་དེར་རྒྱལ་ཡོངས་ནས་ཐོག་མའི་གཟིགས་འབུལ་གྱི་ཉིན་ཡིན་པས། བདག་གིས་ཀྱང་སྔ་ནས་པ་སེ་ཉོས་པ་ཡིན། ཡིན་ཙང་གློག་བརྙན་ཁང་དུ་ཐོན་པ་ན་ཅུང་ལྷིང་འཇགས་ཀྱི་སོ་ན་གནས་པས། ངས་རང་ཉིད་ཀྱི་དུས་བདམས་པ་ཅུང་འཕྱི་འདུག་པར་སྙམ། ཡིན་ཡང་གློག་བརྙན་སྟོན་ཐེངས་སྔ་མོ་ཚགས་རྗེས་ཀྱང་སྔར་བཞིན་སྒོར་འབུད་མཁན་མི་འདུག་ལ། དེ་བས་ཀྱང་ནང་དུ་འགྲོ་མཁན་ཡང་མེད་པས་ན། ང་རང་གཅིག་པུ་གློག་བརྙན་ཁང་དེར་འཛུལ་ནས《ཆུ་ལྷམ་ཆུང་ཆུང་།》ལ་བལྟས་པ་ཡིན། སྤྱིར་ན་ངས་ནི་རྩོམ་རིག་བརྩམས་ཆོས་གང་རུང་ཞིག་གམ་གློག་བརྙན་ལ་གང་རུང་ལ་བལྟ་སྐབས་ཇི་ལྟར་ལྷིང་འཇགས་ཡིན་ན་དེ་འདྲ་བཟང་མོད། སྐབས་འདིར་ཇི་ལྟར་ང་རང་ཁེར་རྐྱང་ཅིག་གི་སྣང་བ་དང་སུན་པའི་ཚོར་བ་ལྷག་མ་ཞིག་གིས་མནར་ནས་བྱུང་། གློག་བརྙན་འདི་རྒྱལ་ཡོངས་ནས་སྟོན་པའི་དུས་ཚོད་ཁྱབ་བསྒྲགས་བྱེད་པ་དང་མཉམ་དུ་ཁ་ཡ་ན་མཉམ་རེ་འགས“ཡང་བོད་ཀྱི་གློག་བརྙན་ཞིག་རྒྱལ་ཡོངས་ནས་སྟོན་རྒྱུ་རེད།”ཅེས་པའི་རེ་བ་དང་རེ་བཞག་བཅོལ་མཁན་དང་། ཡང་དེ་ལ་གནས་ལུགས་མེད་པའི་བསམ་སྦྱོར་ཅི་རིགས་སྤེལ་མཁན་ནི་མཆིས་མོད། ད་ལྟ་ཀན་ལྷོ་ཁུལ་ཐོག་གི་ལྟེ་བ་གཙོད་གྲོང་ཁྱེར་འདི་ནས། རྒྱལ་ཡོངས་ནས་ཐོག་མའི་གཟིགས་འབུལ་གྱི་ཉིན་མ་འདིར《ཆུ་ལྷམ་ཆུང་ཆུང》ནི་མི་རེ་འགའ་ཞིག་གིས་བལྟ་དགོས་པར་བསམ་པ་ཡེ་ནས་འཁོར་མ་མྱོང་། ང་ཚོར་གློག་བརྙན་དུ་ཁང་དུ་འགྲོ་བའི་གོམས་སྲོལ་ཆགས་མེད་པ་རེད། གློག་བརྙན་ཁང་ནི་སློབ་ཆེན་པ་ཚོའི་བརྩེ་དུང་གི་དུས་ཆད་གདབ་ས་རེད། ཡང་ན་གློག་བརྙན་ཁང་ནི་ན་གཞོན་སྐྱལ་སྟོང་རེ་འགས་སྣང་བ་སྐྱི་བསེར་རླུང་ལ་བསྐུར་ས་ཞིག་རེད། དགེ་རྒན་དང་རྩོམ་འབྲི་བ། ཐ་ན་སྙན་ངག་པ་ཚོ་ཡང་ཆང་ཁང་དུ་འགྲོ་བ་མ་གཏོགས་གློག་བརྙན་ཁང་དུ་འགྲོ་མི་སྲིད། དེས་ནི་ཕལ་ཆེར་དོ་དགོང་གློག་བརྙན་ཁང་འདི་ན་ང་རང་གཅིག་པུ་ཡིན་པའི་སྡུག་ཡུས་སམ། ཁག་འགེལ་སར་བཞག་པས་ཆོག ཡང་ན་ནི་གོང་གི་ཀླད་ཀྱི་གཏམ་ལས་འཕྲོས་པའི་འཁྲབ་ཁྲབ་པའི་སྐྱོ་ངལ་གྱི་ཟུར་ཙམ་ལ་ཡང་སྤྲད་ཆོག དབྱི་ཐ་ལའི་གློག་བརྙན་ཁང་དུའམ་ཡང་ན་ཧྥ་རན་རན་སའི་གློག་བརྙན་ཁང་གི་ནང་དུ་བགྲེས་པོ་འཁར་བར་བརྟེན་ནས་ཡོད་པ་རིག་མྱོང་ལ། ཡོན་ཏན་གྱིས་འཁུར་ཏུ་ལྕི་བའི་ཤེས་ཡོན་པ་ཚོས་ལག་ཏུ་ཟིན་བྲིས་བསྣམས་ནས་ཡོང་ཡོད་པའང་ཁོ་བོས་གློག་བརྙན་དུས་སྟོན་སོགས་ལས་རིག་མྱོང་ཡོད། སྤྱིར་རང་ཅག་ལ་གློག་བརྙན་དར་བའི་ཡུན་ཚད་གཞན་དང་ལྟོས་བཅོས་ཀྱིས་འཕྱི་བ་ནི་བདེན། གློག་བརྙན་གྱི་མི་སྣ་ཡང་བམ་རྩིས་ཙམ་གྱིས་ཡིད་ན་ཡོད། ཡིན་ཡང་འདི་དག་ལ་ང་ཚོས་ཕྱར་བ་གྲུ་འདེགས་མ་བྱེད་ན་དུས་ཀྱི་རྦ་རླབས་ཀློང་ནས་ཁོང་ཚོ་ཡང་ཇི་འདྲའི་ཉམ་ཆུང་བ་ལའང་། དེ་བས་གློག་བརྙན་ཁང་དུ་འགྲོ་བ་ནི་ནམ་ཞིག་གི་ཚེ་ན་གཟི་བརྗིད་ཅིག་གིས་རློམ་པའི་དུས་ནི་མི་འགྱངས་བར་འཆར་བར་སྨོན།གཉིས། གཞུང་དངོས། ཀྲུང་གོའི་རབས་ལྔ་བའི་འཁྲབ་ཁྲིད་པ་ནི་འཛམ་གླིང་གར་སྟེགས་སུ་བསྐྱོད་པའི་དུས་ཐོག་མ་ཡིན། 【张艺谋《红高粱》贾樟柯《小武》】ཡར་སྔོན་གྱི་ཀྲུང་གོའི་གློག་བརྙནདག་གི་བརྗོད་བྱ་ནི་སྣོད་གཅིག་གི་ནང་དུ་གཅུད་ཡོད་པས། ནང་གི་རྒྱུ་ཆ་ཇི་ལྟར་འགྱུར་ཡང་དབྱིབས་དང་རྣམ་པ་གཅིག་པ་གཅིག་རྐྱང་། དེས་ན་ཀྲང་ཡུས་མོ་ཟེར་བས་ཐོག་མར་བརྙན་མིག་གི་མཐོང་ཚོར་ཞིང་སྡེར་གཏད་པས་འཛམ་གླིང་གི་སྣང་ངོར་རྒྱ་མི་གསར་བ་ཞིག་གི་སྣང་བརྙན་བསྐྲུན་པ་རེད། ཁོ་ཚོའི་ཇ་དང་ཚྭ་ཁའི་གཏམ་རྒྱུད་ལས་གཞན་ཡིད་བཀུག་པས་སོ།། རྒན་པདྨ་ཚེ་བརྟན་གྱིས“ངས་རང་གི་ཕ་ཡུལ་གྱི་དངོས་ཡོད་བརྙན་མིག་ཏུ་ཕབ་པ་དང་གཏམ་རྒྱུད་དུ་བཅོས་ནས་སྟོན་རྒྱུ་ནི་འོས་འགན་ཡིན།”ཟེར། ཅཱ་ཀྲང་ཁི་ནས་ཀྱང“པདྨ་ཚེ་བརྟན་ནི་ཆེས་ཐོག་མར་རང་གི་ཕ་ཡུལ་གྱི་དངོས་ཡོད་བརྙན་མིག་ཏུ་ཕབ་ནས་གཞན་ལ་སྟོན་མཁན་ཡིན།”ཟེར། ཁོའི་གློག་བརྙན་བརྩམས་ཆོས་དག་ལ་རྒྱལ་སྤྱི་ནས་ཁས་ལེན་དང་ཁག་ཐེག་ཐོབ་ནི། འཛམ་གླིང་གི་མི་ཚོས་ཁོའི་བརྙན་མིག་ལས་ཐོག་མར་བོད་མི་དང་བོད་མའི་འཚོ་བ་མཐོང་བས་དེ་ལ་ཨ་གསར་གྱི་བྲོ་བ་ལྡན་པ་ཞིག་ཏུ་བསམ་པ་ནི། ང་ཚོའི་མི་རེ་འགའི་བྱིས་བློ་ཉིད་ཡིན་པ་ཧ་གོ་ཡོད་རྒྱུ་རེད། དེ་བས་བརྗོད་འདོད་པ་ནི《ཆུ་ལྷམ་ཆུང་ཆུང》པེ་ལེན་རྒྱལ་སྤྱའི་གློག་བརྙན་དུས་སྟོན་དུ་ཚུད་པ་དང་། ནང་ལོགས་ཏུ་FIRSTསོགས་ཀྱི་གློག་བརྙན་དུས་སྟོན་སྟེང་ནས་ཡང་བྱ་དགའ་ཆེན་པོ་རེག་མྱོང་ཡོད།སྒྱུ་རྩལ་གྱི་རིན་ཐང་། ཚང་མས་མཁྱེན་གསལ་ལྟར་སྒྱུ་རྩལ་བརྩམས་ཆོས་ཅིག་ལ་ཡག་བཙོག་གི་རིན་ཐང་ནི་འཇལ་ཏུ་མེད་ཡང་། གཞུང་ནས་ཡང་ལྕིའི་ཚད་འཇལ་ཆོག་ཆོག་རེད། དེས་ལ་སྒྱུ་རྩལ་གྱི་བློ་སྦྱོང་དང་ལྡན་པ་ཞིག་གི་མིག་འབྲས་མ་སྤྱད་ན། དངོས་ཡོད་ཀྱི་མེ་ཏོག་ཉི་དགའ་དང་ཧྥན་གོ་ཡིས་བཞེངས་བའི་མེ་ཏོག་ཉི་དགའ་གཉིས་གཅིག་ཡིན་པ་ནང་བཞིན་རེད། དེ་བཞིན་ང་ཚོར་སྒྱུ་རྩལ་གྱི་ཆུ་བོར་བརྒལ་བྱེད་ཀྱི་རྟོག་བཏགས་ཀྱི་ཡིད་ཁམས་མེད་ན་སྒྱུ་རྩལ་གྱི་བརྩམས་ཆོས་ཡང་གྲུབ་མི་ཐུབ་པའི་ཚོད་རེད། གློག་བརྙན་འདའི་མ་དཔེའི་བརྩམས་སྒྲུང་བཀླགས་མྱོང་ཡོད། དེ་ལ་འཁྲབ་ཁྲིད་པས་སྣོན་འཕྲི་གང་རུང་གི་ཟུར་བརྒྱན་ཏེ་ད་ལྟའི་གློག་བརྙན་འདི་བཅོས་པ་རེད། ཡི་གེའི་གཟུགས་རེ་རེ་སྣང་བརྙན་གསོན་པོར་བཅོས་ནས་བརྙན་མིག་ཏུབཅུག་པ་འདིའང་ཕྱོགས་གཞན་ཞིག་ནས་འཁྲབ་ཁྲིད་པའི་ལས་འགན་ནོ།། བརྩམས་སྒྲུང་ཏུ་དབང་གྲགས་ཀྱིས་ཆུ་ལྷམ་ཞིག་གོན་འདོད་གྱི་རེ་ལྟོས་ཧ་ཅང་ཆེ། ཉིན་ཞིག་རེ་འབྲས་དོན་སྨིན་ཡོང་དེ་ཁོའི་ཨ་མས་ཁོར་ཆུ་ལྷམ་ཆ་གཅིག་ཉོས། གློག་བརྙན་དུ་ཞིབ་ཕྲ་རེ་རེ་ནས་བཟུང་ཏེ་བརྙན་མིག་གིས་མཚོན་ཐབས་དང་ལག་ཐབས་མང་པོ་སྤྱད་པས། དངོས་སུ་མི་སྣ་ཆུང་ཆུང་དབང་གྲགས་ཀྱི་ཆུ་ལྷམ་གྱོན་འདོད་པའི་དུས་དང་སྐབས་རེ་རེ། དེའི་ཆེད་དུ་ཕྲད་པའི་དཀའ་ངལ་དང་སེམས་ངལ་རེ་རེ་མཚོན་ནས་ཡོད་པའོ།། གཞན་དུ་གློག་བརྙན་གྱི་འཁྲབ་ཆས་སུ་གཏོགས་པའི་དངོས་པོ་རེ་འགས་གཏམ་རྒྱུ་སིལ་བུར་གཏོར་ཡོད་པ་དག་གོང་བསྒྲིགས་ནས་ཡོད་དེ།རེ་ལྷམ་ཆ་གཅིག ལྷམ་ནི་གློག་བརྙན་གྱི་ནང་སྙིང་དུ་ཟུག་ཡོད་པས་། ལ་ཤོས་ནས་གློག་བརྙན་འདི་ལ་ཀྲོང་གོའི་《ལྷམ་ཆུང་ཆུང》ཡང་ཟེར། 《ལྷམ་ཆུང་ཆུང》ནི་དབྱི་རག་གི་གློག་བརྙམ་གྲགས་ཆེན་དེར་གོ གློག་བརྙན་གྱི་མགོ་བརྩམས་མ་ཐག་རེ་ལྷམ་ཆ་གཅིག་མེ་ལ་བསྲོས་ཡོད་པ་ང་ཚོས་མཐོང་སྲིད། ལྷམ་རལ་བོ་དེའི་མི་སྣ་ཆུང་ཆུང་དབང་གྲགས་ལ་ཆར་བའི་ནང་དུ་ངེས་པར་དུ་ཆུ་ལྷམ་ཆ་གཅིག་གི་མཁོ་ངེས་ཀྱི་ཆ་རྐྱེན་བསྟན་ནས་ཡོད། འོད་ཀྱི་ཐད་ནས་ཡང་རེ་ལྷམ་ཆ་གཅིག་དེར་ཟིན་ཚད་མང་བའི་ཆ་བཀོལ་ཡོད་ལ། པར་གཞི་ངོས་ནས་རེ་ལྷམ་གྱི་གཞུང་ས་ཟིན་འདུག གཏམ་རྒྱུད་ཀྱི་འགོ་རྩོམ་སའང་དེ་ཡིན་འདུགབརྙན་འཕྲིན། ང་ཡང་ཆུང་དུས་དབང་གྲགས་དང་འདྲ་བར་བརྙན་འཕྲིན་ལ་བལྟ་བར་དགའ། བོད་སྐད་བརྙན་འཕྲིན་དང་གློག་བརྙན་གྱིས་ཆུང་དུས་ཀྱི་ཕུགས་བསམ་དང་རྨི་ལམ་ལ་ཡང་ཡང་ཀུ་རེ་རྩེད་མྱོང་། ཡིན་ཡང་སློབ་གྲྭ་ནས་སྒོར་མོའི་དགོས་མཁོ་དང་འཕྲད་དུས་ང་ཡང་དབང་གྲགས་དང་འདྲ་བར། ཡང་ན་སྐབས་དེའི་ལོ་ལོན་ཚོ་དང་འདྲ་བར་གནམ་གཤིས་གནས་ཚུལ་ལ་བལྟ་རྒྱུར་དགའ། རྒྱུ་མཚན་གནམ་དྭངས་ན་ཨ་ཕ་འབྲོག་ས་ནས་ཡོང་བར་འགག་རྐྱེན་མེད་པས་རེད། བརྙན་འཕྲིན་གྱི་ལེ་མཚན་གཞན་ཞིག་ཏུ་སྦྲེའུ་རྒྱལ་གྱིས་རྫུན་འཕྲུལ་ལ་བརྟེན་ནས་ཆར་ཕབ་པ་སྟོན་གྱིན་འདུག འདི་ཡང་གཏམ་རྒྱུད་ཀྱི་ཕྱི་དུམ་དང་འཕྲོད་ནས་ཡོད་ལ། ཆུ་ལྷམ་གོན་རྗེས་ཆར་ཞིག་འབབ་རྒྱུ་ན་ཇི་མ་རུང་བསམ་པའི་རྨི་ལམ་རེད།ཤིང་གི་རལ་གྲི། ཨ་ཁུ་ཕྱགས་རྡོར་ནི་སྡེ་བའི་མཆོད་ས་དང་བཀུར་ས་ཉག་ཅིག་ཡིན་ལ། ཤིང་གི་རལ་ནི་ཨ་ཁུ་ཕྱགས་རྡོར་གྱི་འཕྲིན་ལས་དང་སྐྱབས་བཅོལ་ས་ཡིན། རྒན་པདྨ་ཚེ་བརྟན་གྱི་དངོས་བཤུས་གློག་བརྙན༼མཐའ་མཇུག་གི་སེར་བསྲུངས་བ༽འི་ནང་དུ་རལ་གྲི་དེ་འདྲ་ཞིག་ཡོད་ལ། དེའི་གནད་ཆེ་ས་བཟུང་ནས་ཡོད། གང་ལྟར་ཤིང་གི་རལ་གྲི་དེའི་ང་ཚོར་བརྡ་ལན་ཆེན་པོ་ཞིག་སྤྲད་འདུག ཕལ་ཆེར་འདི་ནི་གློག་བརྙན་འདིའི་རིན་ཐང་སྔར་ལས་གཏིང་ཟབ་སར་མཚོན་བྱེད་ལ་བཞག་པའི་སྒྱུ་རྩལ་གྱི་དངོས་འབྲས་ཡིན་རྒྱུ་རེད། གཞན་དུ་ཡང་གློག་བརྙན་གྱི་གནད་ས་ཟིན་འདུག་པའི་ཆུ་ལྷམ་ཆུང་ཆུང་དང་། དབང་གྲགས་ཀྱི་རྩེད་ཆས་ལྕགས་ཀྱི་སྦལ་བ་ནས་གཏམ་རྒྱུད་ཀྱི་སྤྱིའི་བཀོད་པ་ལ་གཞོགས་འདེགས་བླ་མེད་ཐུབ་ཡོད་ལ། དེ་དག་གི་བཀོད་སྒྲུག་ཡང་ནོར་འཛོལ་མེད་པར་གོང་སྒྲིག་ཏེ་ཡོད། གསུམ། མཇུག་བསྡུ། གློག་བརྙན་འདི་ལ་ཚིག་འདི་དག་ཙམ་ཞིག་གིས་ཡོངས་སུ་འགེབས་རྒྱུ་ནི་ངལ་བའི་གནས་ལས་མ་འདས་ལ། མུ་མཐུད་དུ་ཡང་གློག་བརྙན་འདི་ལ་བསྐྱར་བལྟ་བྱེད་དེ་ཕྱི་དུམ་རེ་སྤྲོད་རྒྱུ་ནི་གློག་བརྙན་རང་སྟེང་གི་རིན་ཐང་ཡང་རེད། མཇུག་ཏུ་བྱིས་བློ་གཙང་མ་འདི་ང་ཚོའི་བོད་ཀྱི་གཅེས་ཕྲུག་དག་གི་ངང་རྒྱུད་ཡིན་ལ། བྱིས་ལོ་བཞིན་དྭངས་ཤིང་གཙང་བའི་མི་རིགས་འདི་གློག་བརྙན་ལ་བལྟ་མཁས་པར་འགྱུར་བའི་དགོས་པའང་མི་ཆུང་ངོ་།།

整体表现力略显笨拙 包括演员 对白 镜头语言 个人感觉没有在最好的角度阐述和表现故事，一切不够立体。

抛开经济问题 为什么买了玩具 再买鞋子就是“娇惯”！？

玩具是娱乐，雨靴是生活必需， 他们有什么关系呢？！

中国式家庭教育的毒就是拎不清。

凭婴幼孩子的认知 他们懂什么？

知道什么？

作为大人对生活无力 但是对于孩子 就有至高无上的优势与权利 所以只能指责和呵斥孩子 所以孩子长大后不自信 因为从小没有被鼓励 被无条件的持续爱着 严重的甚至孩子长大后觉得自己不值得被爱 这可能也是大多数中国人先天思维模式的成因之一 如此往复循环。

童心捕捉的很准确 撒谎翘课 为了穿新鞋子睡不着觉 跟大人的意愿相反 小伙伴间的“恩怨纠葛” 等 有从中有找到自己的童年。

片中还有旺扎的Champion logo的T恤很是醒目 在我们的世界 logo是大众所追求的 也是流行时尚 物欲的代名词 有人说可能是好心人捐助的 我表示相信这种可能。

我在想 物质社会进入藏区 并对他们产生潜移默化的影响至改变 是好是坏？

他们本来穿着天然棉麻的服装 喝着纯净新鲜的牛奶 很开心 很纯真。

我们不过 在以我们的视觉去看他们的生活 他们买不起雨靴 买不起镰刀 他们很贫困 所以由同理心而产生同情。

——第一只鱼儿跳上岸 是悲？

是喜？

我可能忘记了我原本是有水性的。

——最后感谢#桃花岛观影团#岛主说的对 参加观影团就是要和大家一起沟通的 不然自己买票看不是更爽 以后争取发言。

观影团映后分享

微信公众号：moviesss 首发于 MOViE木卫 一年级的旺扎想买一双雨靴。

旺扎的父亲却只关心麦子的收成。

作为一部儿童电影，《旺扎的雨靴》予我的最大印象，或者说，制造的观影错觉，是藏地的时间，好像倒拨回到了过去的东部乡村。

而且这一拨，就是二十年前。

所谓二十年前，是物质上的匮乏，与县城的距离遥远，靠天吃饭的年复一年，是对话靠喊、买东西靠赶的上个世纪末。

父亲买了一只铁皮青蛙。

旺扎的玩具，惹得周围同学羡慕不已。

但是，全班唯一没有雨靴的人，也是他。

铁皮青蛙这个玩意，属于很早以前的玩具。

拧紧发条，它就扑哧扑哧，在课桌上跳。

那股欢快劲，正是记忆中，课堂学习间隙，没有老师大人参与的自在童年。

那年头的人们，当然需要穿雨靴。

电影也提了一个穿雨靴的细节：天气热，穿久了容易脚臭。

与之对应的童年记忆，如果没有一双雨靴，恐怕会是光脚不怕穿鞋的。

只是一旦怀疑买雨靴的必要性，那么，这部电影就无法成立了。

我花了一段时间，去适应《旺扎的雨靴》的年代感——譬如人们信赖天气预报，电视机里永远不停在放1986年版的《西游记 》；空无一人，倍感孤独的学校操场，连课桌椅都不需要做旧处理；课中的孩童们情感饱满，跟着老师大声朗读。

光线明亮的画面，并不会制造过去的还魂。

一个没有野心的儿童故事，也不会引出民俗猎奇。

一如既往，《旺扎的雨靴》倒更像藏地电影在中国电影的位置，是一块珍贵自留地。

明亮的画面，令墙壁的黄土发白，马路平整，似乎加重了数字摄影的特性。

我的错觉，一大部分就是来自于这里。

想回到安静过去，又总感到一些诧奇。

买双雨靴的故事，其实不外乎这家子人，差那么几个钱。

一个铁皮青蛙，一张羊皮，一双雨靴，搁在那个几乎没有家具摆设的小屋之中，完全成立。

好比消费主义盛行、攀比成风的今时今日，你很难相信，还有以物换物的商品交易。

一个小朋友想要的刚需物品，却不可得。

电影并没有一波三折，甚至称不上好事多磨，而是反复在上学路，课堂上，家中和田间。

一家之主的父亲，根本就没有把儿子的心愿放在心上。

下不下雨，雨势大否，它影响波及的，是快收成的麦子，而不是上学路上的儿子。

从头到尾，父亲都没有想买。

好在呢，旺扎有了雨靴之后，他也没有生气——我们把他的反应跟田间地头打架相比较的话。

也许是父亲脾气暴，旺扎年纪小也听话。

旺扎没有表现出电视剧戏码的哭闹，总归还是一个好哄骗的年纪。

不知何处飘来的塑料袋，是旺扎的红气球，也是肥皂泡的雨靴梦。

买了雨靴之后，母亲还故意不告诉他。

晚上睡觉，旺扎还把雨靴放在枕头底下，这些称不上故事的细节，都是单纯的幽默，有股天真傻。

电影前半段，讲旺扎想要一双雨靴。

有了雨靴，后半段变成老天要不要下雨。

小孩子的事情，让渡到了大人的世界。

一个小孩踩水洼的顽皮日记，变成了老天要不要下雨的大远景。

《旺扎的雨靴》的镜头，始终保持着固定机位，保持一段较远的观察距离。

吕松野的距离感，在麦田放水一段，表现得最为明显。

打架的场面，完全被隐去。

电影同样有情感的节制，但这是观看过程的陌生，还是我们有意无意制造了情感的屏障，毕竟那是一个偏远，发展滞后的藏地乡村。

阿卡雪达尔说，明天有暴雨，不过我应该可以挡得住。

结果，他无剑可持。

《旺扎的雨靴》制造了一场蓄谋已久的童年暴雨。

你想吃佛祖的糖，想要铁皮青蛙，想要一双雨靴，那都不过是小小的，希望能被满足的愿望而已。

有成年人看来，觉得可笑，那是太轻而易举。

但大人的世界，求水祈雨，又希望天气不要影响丰收。

那就好像，麦子的收成是个麻烦，小孩子的成长就不是麻烦。

就好像在放养的状态下，他们，我们，都曾经那样子长大。

为了吃糖，《旺扎的雨靴》安排小朋友说了这么一段话：“我们不是抢，不是偷，是跟您要的。

”能把小孩子的愿望实现，处理得如此烂漫天真，这一年的华语电影，还有一部《米花之味》。

它们有着同样的生命亮色，还有与山川大地原野天空的古老对话，最后结束于与神同行。

童年之于成长，时间之于生命，何等之漫长。

遇见喜欢这部电影的人

（首发于“陀螺电影”公众号。

@陀螺电影）在FIRST青年电影展举办期间，我们见到了拉华加，两年前西宁此地的最佳导演奖获得者。

很低调地，他就坐在咖啡厅一隅，背包丢在邻座，电脑放在桌上，自己把自己隐藏到背景里了。

牛仔长裤与灰蓝短衫之间的皮带扣上，镂空刻了一只袋鼠。

有点像他那部舒缓克制的电影《旺扎的雨靴》，在长流细水里，突然就有一些意想不到的东西牢牢抓住你。

（注：以下涉及剧透。

） 1 创作始末《旺扎的雨靴》讲的，是一个非常简单而干净的小故事。

小男孩旺扎一直想要一双雨靴，就跟别的小朋友那样，然而在很长一段时间里，总是求之不得。

才朗东主的同名短篇小说，拉华加念大学时一碰上，潜在的共鸣就涌上心头。

“可能小时候特别想得到一个东西，然后一直就得不到，整天就想。

”他那时候冒出来的第一个念头，就是要拍个短片。

可巧就巧在，专业老师一直希望他能够尽早拍出自己的长片，于是拉华加又动了把故事拉长的想法。

但身兼编剧身份的拉华加面对才四五千字的原著篇幅，很是犯难。

“小说和剧本是两个不同的载体。

电影是个视觉化的东西，你写的时候，也需要有一个视觉性的东西。

小说里面，一句话就概括了前半部电影的很多内容，比如说，旺扎非常想要雨靴，终于有一天，他妈妈给他买了一双。

那么，读者是知道他是想要雨靴的，但是电影不行，你得有画面来展开，这是比较难的一个点。

”

要往前推进故事，他需要设计出戏剧冲突。

短篇小说里，父亲形象比较模糊，只是个偶尔喝点小酒的慈祥家长，但到了电影，他就变得严肃，成了旺扎的对立面。

“父亲是现实的，旺扎是梦想的，这个区别也是我们想在电影里探讨的一个话题，那就把父亲线加强了。

这样后续还要再加一些元素，比如说铁皮青蛙，电视内容，还有人物，村长、尼玛……这都是因为共情的需要，故事的需要。

这样比起小说，电影就丰富了很多很多。

”电视上总放《大头儿子和小头爸爸》，恰好跟旺扎与父亲的关系形成对照。

买不买雨靴，想不想下雨，要不要沟通，父子俩的一切都是背反的。

而温柔的母亲在这个故事里，承担了连接他们的纽带，“设置这样一个角色，就是想平衡下小朋友的内心”。

而经常出现的电视节目还有藏语配音的《西游记》，特别是车迟国的求雨那集，完全贴合旺扎内心的期盼。

藏族人本来就会去朝圣，带有宗教色彩的《西游记》成为四大名著改编电视在藏区流传最广的一部，不足为奇，有趣的地方是，万玛才旦的处女作《静静的嘛呢石》，也出现了《西游记》，而且跟小孩心性产生着强大的关联，就跟《旺扎的雨靴》一样。

种种想法有了，但创作长片剧本对当时的新手拉华加而言，十分不易。

要是灵感没到的话，有时候一天也就只能产出一场戏。

终于完成剧本后，他就拿去请教万玛才旦。

“毕竟他是非常有经验的编剧、导演，你写完第一稿，肯定得请教他，他也肯定提一些好的建议。

”小说里有防雹师这个角色，万玛才旦的其中一个建议，就是让他去看相关的纪录片来寻找灵感。

万玛才旦自己就拍过一部《最后的防雹师》，里面提到木剑是非常重要的道具，这果然成为了拉华加灵感的来源。

2 孩童演员剧本敲定后，找小演员也需要非常谨慎。

主创团队走过很多地方，做了很多备选，最后还是选了比较贴近故事的周拉多杰（饰旺扎）和朋毛样专（饰拉姆），他们都是农区孩子，生活方式与方言都差不多。

不过素人第一次参与电影拍摄，肯定有许多吃力的地方。

“他们在现场的时候比较不适应。

刚开始的一场戏，要花费一整天的时间，但是你肯定需要耐心，你不能按大人的要求去要求孩子。

然后你要慢慢地调教，慢慢地引导他们进入你自己想要进入的状态，这样慢慢地小朋友就会适应。

有时候你要学会跟他们亲近，就会有默契，后续就受益。

”剧本是拉华加写的，他对于人物情感变化的细节，就很知轻重。

有一场戏，旺扎坐在门口，旁边放着雨靴，渴望地看着天。

这个状态非常微妙，很难用精准的语言去形容，“但是你一定要拿捏，不然的话这个状态是比较失败的。

拍那场戏的时候，可能大家都不知道导演为什么很简单的一个镜头要来这么多次，要一直跟演员讲。

看起来没有什么变化，其实里面的一些细节变得太大了，你自己看着监视器才能感受到，演员在哪里是不对的。

这些都是比较难的地方。

”

又有一幕，两个小朋友在路上走，然后拉姆姐姐听到三轮车的声音，就说，我们去看吧，然后旺扎说，我们还是回家吧。

“虽然是一句很简单的话，但是你一定要让他感受到这个很失望的情绪，因为他已经试过一次，所以他觉得不太可能，那你要把失望的状态体现出来，这样你这场戏才有意思。

”动作戏同样有许多顾虑，旺扎滑倒的那一段，就不好处理。

不过在确保不受伤的前提下，拉华加还是希望他能够真的摔倒，这段戏拍了他十几遍，终于成了。

在电影里，他猝不及防跌下的一瞬间，观众都被惊得心疼。

2017年，周拉多杰演好了旺扎，还被FIRST青年电影展提名了最佳演员。

第二年八九月，他又在拉华加的儿童片《小鹤卓玛》（暂定名）里担纲主角。

拉华加笑说，“比之前默契了很多，轻松了很多，现场有些东西你不需要再那么有耐心地讲，他知道在拍电影，比之前有经验。

”这第二部长片，已经在后期制作了。

回到《旺扎的雨靴》，小孩子那种始终求之不得的状态，干净纯粹地引起了观众的共鸣。

拉华加回想之前的放映，哪怕是在柏林，国籍、民族不同的人看了，同样如此，“我们提到的雨靴，是一个符号性的、象征性的东西，就像有的小朋友喜欢小狗，却没得到，那就有了共鸣。

放到已经理性化的大人身上，就少了小朋友那那样的单纯。

”

再揭开电影的一层里子，会发现当中藏了许多消失了或消失中的过往。

“很多现代工业的东西，对农民会有一种侵蚀作用。

所以影片结尾的时候，两个小朋友在远处跑，弯曲的路上有一辆三轮车开始往村庄走，就象征着这种侵蚀，因为它上次给旺扎带来了铁皮青蛙，然后是雨靴，那这次可能又会带来新的东西。

”拉华加又补了一句，“但是我的心态还是比较中性的，毕竟传统文明终究会被现代工业文明代替。

” 3 藏地电影《旺扎的雨靴》是拉华加的长片处女作，获得第12届FIRST青年电影展最佳导演奖与北京国际电影节最受注目编剧奖，并入围柏林国际电影节新生代竞赛单元水晶熊奖与香港国际电影节新秀电影竞赛单元火鸟大奖等。

事业开端这一炮，拉华加打响了。

不过能够走到这一步，其实也挺有戏剧性的。

生在青海牧区的拉华加，当大多数同辈早早接棒牧民工作时，他还是一路把书给念了下去。

后来，他考上了青海民族大学物理系，但心里怀有电影梦的拉华加，还是决心放弃入学。

为了心中的“雨靴”，他到了北京，在藏语民族学校攻下语言关。

拉华加的哥哥也是圈子里的人，正好给他和万玛才旦之间搭了一条线。

算下来，也有快十年的光景了。

《旺扎的雨靴》（最初名为《小雨靴》）开机仪式上的合影他听从了万玛才旦系统学习电影的建议，考上北京电影学院继续教育学院导演系。

这位精神导师还会推荐他去很多剧组。

在剧组里，一开始他就做导演助理，然后一直做到执行导演等等。

再后来，自己尝试拍过好些短片，又在万玛才旦和王学博、杨瑾那边，分别做了《塔洛》《清水里的刀子》《那年八岁》的副导演。

谈起万玛才旦，他总是怀有感激和敬意。

“万玛老师跟我，就是忘年交吧，是朋友，也是我的贵人和恩师，那有很多事情就要跟他请教，他肯定也会非常支持我，关照我，给我很多具体意见，譬如说去见投资方，要见谁，先谈什么。

”跟了那么多年，拉华加早已是万玛才旦团队中的一员，这次的《旺扎的雨靴》，就是他们再次合作的电影。

而他们，又是这些年藏族题材行伍中的大将。

在拉华加看来，“藏地电影”是个比较合适的概括。

这类电影，让越来越多人清晰地看到了藏族生活。

而信仰作为藏族生活的重要部分，“那肯定避不开的，不然可能就不是一个纯粹的东西了”。

有这信仰在，藏民呈现出的平和、善良与公允，又构成了藏地电影中丰富的精神层面，尽管大家生活的物质条件不一定丰富。

某种程度上看，藏地电影正好有了一个相对模糊的时间感，这种稳态，反过来又加固了藏地电影的整体特质。

虽然说，“放到大的电影市场环境里，接受度相对还是小，就是一个点”，但是它作为国产电影里的一股清流，总是能给人带来一种纯澈的、清净的感觉，终归是难得的精神馈赠。

拉华加说，“我也希望有更多力量支持和关注到这个少数民族电影，然后在不失去原有特点的情况下，能出现不同的题材，更多的面貌。

”他下一部作品《特邀演员》，就是要做一些商业化的尝试。

无论是拉华加，还是藏地电影，始终都在未知的道路上前行，可正因有了越来越多元化的电影公司、放映平台与观众群体，他们一概有着无边的可能。